حال با تفرج و سير در گلزار ادبيات فارسي، از گلهاي
رنگارنگ اين بوستان
غبار همداني ،هجران را بلاي عشقبازان مي داند.
بر عاصيان هر قوم بگماشت حق بلايي
ما خيل عشقبازان هجرانمان بلا بود
اين شعر فسوني تبريزي هم شنيدني است.
مرغي كه نيست رخصت پرواز گلشن اش
زانش چه دلخوشي كه قفس آشيان كنند
وصال شيرازي هم اين گونه مردم را دعوت به درويشي مي نمايد.
دولت اندر خدمت فقر است و مردم غافلند
آن كه درويشي گزيند ،پادشاهي مي كند
نشاط اصفهاني از دست ياران گله داردد كه :
صد ديده فزون بود مرا در دل و ياران
ناديده گذشتند كه اين خانه خراب است
فرياد ‹ فصيحي تبريزي › به خاطر بيدادي است كه بر وي رفته است.
بر سر كوي تو نالان از پي داد آمديدم
ناله ها كرديم نشنيدي به فرياد آمديم
اين هم بيتي زيبا از احمد جامي
عاشقي دشوار دان چندان كه باشي يار خود
چون ز خود بيزار گشتي عاشقي دشوار نيست
راز عشق محتشم كاشاني را فقط معشوقش مي داند.
روز و شب عشق تو مي ورزم و اين راز نهان
كس ندانست به غير از تو ، خدا مي داند
ثابت بدخشاني نيز از اقامت در گوشه خرابات خشنود و خرسند است.
خوش كرده ايم جايي در گوشه خرابات
زاهد به اهل مجلس از ما رسان دعايي
ميرزايي ساوجي سرّ بي خبري خود را اين گونه شرح مي دهد.
مرا چو مست ببيني مگو كه بي خبر است اين
كه مست عالم عشقيم و عالم دگرست اين
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند